Ciekawa książka w jeszcze ciekawszej okładce;11

Bonusik

   Wróciłam do Rzeszowa. Nie powinnam, ale wróciłam. Chciałam zabrać ze sobą babcię, ale ona powiedziała tylko, że nie chce mi przeszkadzać i, że tutaj, w Pradze, nie jest tak źle. Po pięćdziesięciu latach idzie się przyzwyczaić. Zostawiłam ją, ale obiecałam przyjeżdżać przynajmniej raz w miesiącu. O ile będę mogła. Nadal byłam bez pracy, bez mieszkania i bez jakichkolwiek perspektyw. Ale miałam Nikolę, który obiecał mi pomóc. 

    Na początku wyprowadziłam się z mojego mieszkania, na które już nie miałam pieniędzy. Wprowadziłam się do Nikoli, ale zastrzegłam, że jak tylko znajdę pracę i będzie miała z niej pieniądze, to się wyprowadzam. Nikuś tylko zaśmiał się cicho, ale nic nie odpowiedział. 

    Mieszkanie z nim miało wiele zalet. Wad w sumie też, ale to mniej. Najbardziej denerwował mnie jego kot, który nie bardzo mnie akceptował.

    Zawsze wstawałam wcześniej i robiłam dwie kawy, kilka kanapek, czasem jajecznicę i tosty. Potem wstawał Nikola i codziennie całował mnie w czubek głowy. Potem zostawałam sama, sprzątałam, szukałam pracy, gotowałam i tak w kółko. Nikola w sumie mógłby mnie zatrudnić jako swoją sprzątaczkę i opiekunkę Amandy. Koło południa wracał, jadł obiad, znów szedł na trening. Wracał po trzech godzinach, znów jadł, potem siadał przy komputerze, telewizorze, czytał książkę bądź grał w coś. W nocy rozmawiał ze mną, czasem się kochaliśmy. Lubiliśmy jeść w łóżku. Szczególnie pizze, popijaną tanim winem. 

    Po dwóch miesiącach Nikola zaczął jakoś bardziej dbać o mnie. Nie chciał, żebym chodziła do pracy, żebym się przemęczała, żebym jeździła do babci. Zaczęło mnie to trochę drażnić, aż w końcu zorientowałam się, że moje tabletki antykoncepcyjne zniknęły, choć kupiłam je wczoraj. 

    - Nikola! - zawołałam z kuchni. 

    - Co tam? - spytał zadowolony, opierając się o futrynę.  

    - Wiesz może, gdzie są moje tabletki? 

    Nikola spuścił wzrok, ale po chwili uśmiechnął się szeroko. Odparł, że ich nie widział i szybko czmychnął do salonu. Usiadł przed telewizorem, ale był jakoś dziwnie niespokojny. Zaczęłam być bardziej podejrzliwa, ale nic nie zauważyłam. Do nocy. W nocy nie rozmawialiśmy. Gdy wróciłam z łazienki, Nikola spał już. 

    Obudziłam się. Była czwarta nad ranem. Nikoli nie było obok. Po cichu zeszłam z łóżka. W kuchni paliło się światło. Słyszałam szelest, a gdy delikatnie uchyliłam drzwi, zobaczyłam, że Nikola przekłada tabletki. 

   Odchrząknęłam, a Kovacević wypuścił z rąk opakowanie. Wszystkie tabletki wylądowały na podłodze. 

   - Co ty robisz? - Uniosłam brew do góry i skrzyżowałam ręce na piersi. 

   - Nic, nic. Nic nie robię! - krzyknął, odskakując od tabletek. 

   - Nikola, gadaj. Wiesz, że ci nie odpuszczę. 

   Serb westchnął. Usiadł na krześle i powiedział jednym tchem:

   - Podmieniałem ci tabletki. Od miesiąca nie brałaś tabletek, tylko witaminy. Czy coś tam. No. 

   Zrobiło mi się słabo. Oparłam się plecami o ścianę i zjechałam nisko, dotykając pośladkami o podłogę.

   - Wszystko dobrze? Jak się czujesz? - Nikola podbiegł do mnie i pomógł mi usiąść na krześle. 

   - A jak mam się, kurwa, czuć?! Podmieniałeś mi tabletki, mogę być w ciąży i co? I myślisz, że jak mam się czuć? Jak?! - ryknęłam. 

    Czułam jak łzy napływają mi do oczu. 

    Ale Nikola zaczął się śmiać. I ja też. I chyba chciałam tego dziecka. 

    - To co? Idziemy popracować nad małym Aleksem? Albo małą Aurelią.

    - Wymyśliłeś już imiona?! 

    - I datę ślubu. I chrztu. I cały nasz świat.

I położywszy się obok niego, poczęli chaos. 

______
Miało tego nie być, ale Bluśka chciała i Nikuś ma numer 11, więc mamy 11 części.
Soł słit, isn't it? 
A nasza kochana Lou umie 70 rzeczy! Bo kobieta powinna umieć robić 70 rzeczy. Gotować i 69.
No to teraz widzimy się na magnoliowym łuku i mani opowiadania :*